Oorpijn of jeuk aan het oor is erg irriterend voor een dier. Hij of zij zal dan ook klapperen met de oren, veel schudden met de kop, krabben aan het oor en zelfs met de kop over het tapijt schuren. Een bezoekje aan de dierenarts is noodzakelijk om aan de hand van de diagnose de juiste medicijnen voor te schrijven.

OORZAKEN

Bij de hond

Risicofactoren:

• Vervormde/vernauwde gehoorgang (bij bepaalde rassen), veel beharing in de oren en afhangende oorschelpen. Hierdoor kan oorsmeer niet goed worden afgevoerd uit de gehoorgang. Ook kan de gehoorgang niet goed ventileren.
• Veel zwemmen, waardoor de gehoorgang vochtig wordt. Zo krijgen ziekteverwekkers kans zich hier te nestelen en een ontsteking te veroorzaken.
• Obstructie van de gehoorgang door bijvoorbeeld een poliep of tumor.
• Overmatige oorverzorging met wattenstokjes en oorreinigers. Bij gebruik van wattenstokjes duwt men het oorsmeer vaak verder terug de gehoorgang in, waardoor het daar ophoopt en zelfs het trommelvlies kan irriteren. Als men te vaak oorreinigers gebruikt, stimuleert dat juist de aanmaak van nieuw oorsmeer, waardoor overproductie ontstaat.

Primaire en onderhoudende oorzaken:

• Parasieten zoals oormijt.
• Vreemd voorwerp in het oor, zoals een grasaar.
• Vaak is terugkerende oorontsteking een symptoom van een onderliggend probleem zoals allergie. Bij allergie is de huidweerstand verlaagd en dus ook die van de huid in de oren. Zo hebben ziekteverwekkers meer kans.
• Bacteriën, gisten en schimmels.

Bij de kat

Bij katten komt minder vaak oorontsteking voor dan bij de hond. Vaak is er bij de kat een achterliggende oorzaak zoals:

• Immuunsupressieve ziekten. Hierbij is het immuunsysteem verzwakt en hebben ziekteverwekkers meer kans in onder andere de oren.
• Poliepen.
• Allergie is zelden een oorzaak.

Onderzoek

Om een goede diagnose te stellen, moet de dierenarts inspectie van de gehoorgang en het trommelvlies doen. Bij ontsteking van de gehoorgang ziet men roodheid, zwelling en veel pijn. Belangrijk is of het trommelvlies intact is. Is dit beschadigd, dan moet een andere behandeling worden gegeven dan wanneer het intact is.

Tevens kan de dierenarts zien of er geen pathologische veranderingen zoals poliepen, tumoren of vreemde voorwerpen aanwezig zijn.

Indien nodig zullen wij een zogeheten “swab” nemen. Hierbij wordt met een steriel wattenstokje een monster uit het oor genomen. Wij kunnen dit in onderzoeken op bijvoorbeeld oormijt, bacteriën, schimmels en gisten.

Streng maar rechtvaardig…

Veel eigenaren komen bij ons aan de balie “even een oorzalfje” halen, omdat hun dier steeds terugkerende oorklachten heeft. Helaas kunnen wij geen oorzalf meegeven, zonder dat een dierenarts in de oren heeft gekeken. Daar zijn een aantal redenen voor:

• Zalf met antibioticum mag niet worden meegegeven, zonder dat een dierenarts een diagnose heeft gesteld. Het is zelfs bij de wet verboden om over de toonbank antibiotica mee te geven.
• Bij terugkerende oorklachten moet onderzocht worden of er niet een achterliggend probleem is.
• Er moet helderheid zijn over het trommelvlies.
• Het niet correct toepassen van de oorzalf, werkt antibioticaresistentie in de hand. Wanneer er bijvoorbeeld alleen een keer gezalfd wordt als een dier klachten heeft, en er niet 10 dagen goed wordt doorgezalfd, bestaat er grote kans dat ziekteverwekkers resistent worden tegen een bepaald antibioticum. Dit is een ernstig probleem: op een dag zullen er tegen een aantal ziekteverwekkers geen werkzame antibiotica meer bestaan. En dit wordt op den duur een gevaar voor de volksgezondheid.

Afhankelijk van de oorzaak zal de dierenarts de juiste oorzalf voorschrijven en u instrueren hoe u het oor moet zalven. Het is belangrijk dat het oor op de juiste manier gezalfd wordt en dat het zalven een aantal dagen goed wordt volgehouden door de eigenaar.

De dierenarts zal met u afspreken dat u na 7-10 dagen zalven terugkomt voor controle. Zo kunnen we zien of de ontsteking weg is of dat het zalven nog voortgezet moet worden.

Wanneer de dierenarts denkt dat er allergie in het spel is, zal gesproken worden over de te volgen behandeling hiervan.